Give my food, you little...

Het was zijn eerste dag hier op school, en het beviel hem prima. Er waren geen aanvaringen -waar hij bij was- en de lessen vielen best wel mee. Ookal had hij meer dan de helft van de tijd andere dingen zitten doen, zoals kletsen met de buurman, verschillende kinderen in de groep een beetje klieren. Ja, hij had zich prima vermaakt. Nu was het tijd voor een pauze. Nadat hij de bel gehoort had, was hij snel naar the dining room gelopen. Zijn maag knorde zachtjes, hem vertellend dat het tijd was voor wat eten. Tsja, die ochtend had Dyon niet gegeten, hij had zich namelijk verslapen en dat was niet zijn schuld geweest. De wekker die hij gezet had, was helemaal niet afgegaan. Hij had geluk dat zijn zusje hem gewekt had, door haar was hij nét op tijd gekomen. Dyon stond even stil in de grote zaal. Zijn ogen speurden de tafels af, naar een lege waar hij in rust zijn broodje ham kaas kon opeten. Na een minuut lang speuren, had hij eentje gevonden. In een snelle tred was hij er naartoe gelopen. De kans bestond namelijk dat iemand anders er ging zitten en dat was iets wat hij wou voorkomen. Eindelijk had hij de tafel bereikt. Opgelucht zuchtte Dyon, terwijl hij zich liet zakken op de stoel. Het broodje legde hij voor zich neer op de tafel. Die begon hij zorgvuldig uit het folie te halen. Dan verschijnen er twee schaduwen op de tafel en dat deed hem opkijken. Net op dat moment greep één van de twee zijn broodje en rende daar lachent mee weg. Dyon bleef eerst verbijsterd zitten en stond toen grommend op. Dat. Was. Zíjn. Broodje. Zijn middag eten. Iedereen moest van zijn eten afblijven. Hij sprong over de tafel heen, duwde de andere jongen hardhandig aan de kant en zette de achtervolging in op de dader die zijn broodje stal. Hij zal hem leren. Net als hij in begint te lopen, ziet hij dat de dief struikelt over iets. Langzaam trekken zijn mondhoeken op tot een grijns. Hebbes. Als hij naast de dief stil houd, bukt hij om zijn inmiddels vieze broodje op te pakken. 'Jij..' Gromde hij en plantte de punt van zijn gymp in de zij van de jongen. Plots ziet hij iemand staan in zijn ooghoeken. Dyon keek op. 'Wat moet je?'



~claire

claire zuchtte. Ze was nog wat moe. Gelukkig waren haar spieren na een goede nachtrust niet meer zo stijfjes en kon ze zich weer lenig bewegen. Haar bruine haren lagen wat warrig over haar hoofd ze was nog moe, is natuurlijk wel optijd op gestaan en op tijd naar de eetzaal gegaan maar dat wou helemaal niet zeggen dat ze klaar wakker was geworden. Vermoeid wreef Claire over haar ogen, nam ondertussen alles wat er lekker uitzag, ja ze was een echte fretzak maar kwam gelukkig geen kilotje bij, best handig moest je niet meteen op je lijn letten. Met een zucht ging ze aan een tafel zitten, ze luisterde maar half naar de gesprekken aan haar tafel. Ze had veel te veel honger om nog op iets anderes te concentreren behalve haar eten. Iets in haar ooghoeken trok haar aandacht een van de twee gasten die haar aandacht hadden getrokken greep het broodje van iemand aan tafel en rende ermee weg, omdat Claire het zielig vond dat spelletje en merkte dat die nu haar kant op kwam stak ze nonchalant haar voet uit waardoor de jongen er over struikelde en op de grond viel. De eigenaar van het broodje was er meteen. Zwijgzaam bleef ze zitten en keek toe. 'Wat moet je?' Hoorde ze de broodjes jongen zeggen. Even zuchtte ze alsof het veel te veel energie zou kosten om antwoord te geven."Hmm even denken" Sprak ze sceptich deed dan ook alsof ze echt nadacht maar gaf toen toch antwoord."Misschien een dankje wel?" Niet dat het haar veel kon schelen, ze was het al gewend dat er hier niet veel meer mensen waren met een deftige opvoeding maar goed. Rustig wachtte ze af op zijn antwoord.

Zijn pupillen waren rood geworden, wat afstak bij zijn blauwe ogen. Als de jongen overijnd wil krabbelen, zet Dyon zijn voet op de onderrug van de jongen en hielt hem daarmee tegen de grond. Het broodje dat hij in zijn hand hielt, liet hij naast het gezicht van de jongen vallen. 'Nu eet je 'm op ook,' gromde hij. Wie ooit maar iets met hem flikte, op geen leuke manier, werd keihard terug gepakt tot hijzelf het gevoel had dat het genoeg was. Deze jongen was nu zijn eerste slachtoffer, en hopelijk de laatste. Dyon vond het zelf ook niet leuk om zo te moeten doen, maar hij zou zich niet laten domineren door leeftijdsgenoten. Daar hielt hij niet zo van. Dan richt hij zich weer op het meisje, die zuchtte. ."Hmm even denken" Sprak ze sceptich. Hij trok een wenkbrauw op, terwijl zijn pupillen weer terug veranderen naar het normale. Heel lang kwaad blijven kon hij niet, en zeker niet op iemand die tot nu toe nog niks had gedaan. Even dacht Dyon dat ze geen antwoord zou geven. ."Misschien een dankje wel?" Een dankjewel? Waarom dat? Toen verscheen het beeld voor hem, op de tijd dat de dief viel. Hmm... Dat had zij dus gedaan. Zijn mondhoeken trokken op tot een flauwe glimlach. 'Nou, bedankt dan.' Eigenlijk moest hij zich nu schamen dat hij eerst zo gereageerd had. Nou, schamen deed hij niet, maar sorry zeggen kon hij wel. 'Het spijt me van mijn botte reactie, ik was behoorlijk pissig.' Op dat moment haalt hij zijn voet van de jongen's rug en die schoot snel weg.

claire keek hem rustig aan en liet toen ook af en toe haar ogen naar de jongen op de grond glijden. Die lag inderdaag niet al te best, maar ze moest toegeven dat het ook wel deels zijn eigen fout was. En zo te zien ook de verkeerde slachtoffer had gekozen. De jongen was van jager naar prooi veranderd. Ah leek wel een leuk spelletje maar goed. Het waren haar zaken niet en zo te zien de jongen met de blauwe ogen had alles onder controlen dus bemoeide Claire zich er nu niet mee. Daarna mocht de jongen nog zijn eten opeten, zo te zien kan de jongen met blauwe ogen nog delen ook. Wat vriendelijk. Een geamuseerde grijns sierde Claire haar lippen. 'Nou, bedankt dan.' Claire grinnikte even lichtjes.'Het spijt me van mijn botte reactie, ik was behoorlijk pissig.' Daarna haalde hij zijn voet van de jongen die meteen zijn kans greep en er vandoor ging. Claire kon het niet laten en schudde even kort al lachend haar hoofd."Maakt niet uit." Grinnikte ze." Ik zou waarschijnlijk ook zo hebben gereageerd. Ik ben trouwens Claire Farron" Stelde ze zich rustig voor en keek hem afwachtend aan.



-flutje sorry-