its not sneeking what I do

Hij hoorde haar wat fluisteren, maar gaf er niet echt aandacht aan. Opeens begon de aarde te beven en hij moest wat lager vliegen omdat de wind te krachtig werd. "Het klopt niet!" Gilde ze. Ze strekte zich uit zijn klauwen en viel. Meteen dook hij achter haar aan, maar hij was te laat. Ze viel in een boom en via de boom de grond op. Voorzichtig legde hij de koffer op de grond en transformeerde terwijl hij naar haar toe gesneld kwam. Ze was misschien dan wel van de school die hij het meeste haatte. Toch voelde ze zo vertrouwd. Hoe het kwam wist hij niet. Ze probeerde recht te staan maar het lukte haar niet. "Laat me je helpen." Fluisterde hiij met een bezorgde blik in zijn ogen. Voorzichtig tilde hij haar op. Ze lag nu in zijn armen. Het meisje was zo licht... Hij zag de conciërge toevallig passeren. "Neem je die koffer even voor me mee?" De man knikte en volgde hem. Veel leerlingen staarde hun met open mond aan. Een head master die een leerling draagt? Hij kon het hun bijna horen denken. Aureolus keek haar aan en glimlachte bezorgt. "Het komt goed, gewoon eventjes rustig blijven." Ze gingen de trappen op en hij hoorde de conciërge wat mompelen over de koffer. "Ik heb een goed middeltje waar je meteen van gaat opkikkeren." Hij nam de sleutel en opende de deur. De man zette de koffer dicht bij de deur en verdween daarna meteen. Zo voorzichtig mogelijk zette hij haar in de stoel. Zijn feniks kwam al aangevlogen. Hij legde tranen op een aantal plekken waar wondes waren. Voorzichtig, met hele zachte vingers, wreef hij de tranen uit en de wondes geneesden meteen. "We hadden ook naar de ziekenboeg kunnen gaan maar..." Hij zuchtte. "Eén van de zusters is niet eht aardig." Hij merkte dat haar gitaar nog steeds op het terras stond en bracht die naar binnen. Voorzichtig zette hij de tas naast haar koffer. Met een bezorgt gezicht ging hij voor haar zitten. "Waarom deed je dat? Je had dood kunnen zijn?" Vroeg hij bezorgt. Waarom gaf hij eigenlijk om haar?

Claire kreunde van de pijn, ze had geluk gehad dat die wind oppeens was komen opstijgen of ze had waarschijnlijk nog harder kunnen vallen, maar goed. Het is nu gebeurd en daar kan ze niks maar aandoen. Toen ze de headmaster hoorde afkomen wou ze weer opstaan om weg te rennen, maar het lukte niet om opnieuw recht te gaan staan. "Laat me je helpen." Hoorde ze hem zeggen nadat hij bij haar was gekomen. Verwoed schudde ze haar hoofd, ze wou geen hulp, maar hij had haar ondertussen al opgetild door de beweging moest ze een nieuwe kreun tegenhouden. Met haar gezicht dat in een uitdrukking stond dat ze zich moest inhouden om niet schreeuwen van de pijn legde ze haar hoofd vermoeid tegen zijn borstkas, luisterde naar zijn hart dat klopte. Het komt goed, gewoon eventjes rustig blijven." zei hij, maar Claire hoorde het nog maar vaagjes, ze hield zelfs nog maar met moeite haar ogen open. "Ik heb een goed middeltje waar je meteen van gaat opkikkeren." zei hij, Claire mompelde nog iets van dat ze zijn hulp niet wou, maar het was maar moeilijk te verstaan doordat ze geen zin had om het deftig te articuleren. gelukkig lukte het wel nog juist genoeg haar ogen open te houden om te zien dat ze weer in zijn bureau waren beland, en zij in een stoel zat. Een vogel kwam tevoorschijnt, al snel herkende ze de vogel het was een feniks het waren speciale vogels. Toen de tranen van de vogel waren uitgewreven waren over de meeste wonden van haar voelde ze zich al meteen weer beter. "Waarom deed je dat? Je had dood kunnen zijn?" Vroeg hij bezorgt. Claire ontweek zijn blik."Geen idee" Sprak ze, de vraag gewoon ontwijkend"Mag ik nu gaan?" Vroeg ze onverschillig ookal kon ze die melodieuze toon in haar stem niet verbergen. Ze was dan niet helemaal in haar volle kracht omdat niet al de wonden van Claire genezen waren, maar ze was fit genoeg om toch wat een beetje te kunnen stappen. Nog steeds keek ze hem niet aan, wetend dat ze alles zou vertellen door gewoon nog maar naar zijn gezicht te kijken.

"Geen idee" Hij zuchtte, hij zou haar niet gaan dwingen het te vertellen. "Mag ik nu gaan?" Hij knikte. "Ja, als je denkt dat het gaat lukken." Hij stond recht en ging naar de deur toe die hij voor haar open hield. "Als je wil help ik je wel even met dragen, je ziet er nogal zwakjes uit." Haar gezicht was nog steeds bleekjes, maar ondanks dat bleef ze toch mooi. Hij moest hier eens mee ophouden. Hoe oud was ze? 16? 17? dan was ongeveer 10 jaar ouder. Hij moest het van hem afzetten. "Als je op school bent, ga meteen naar je kamer e rust erg veel uit, dan ga je snel weer beter zijn." Zo dadelijk zou hij Sendarsk nog een mail sturen, met dat het een vergissing was. Hij wilde niet dat ze iin zo'n toestand een preek zou krijgen.

Claire wou het wel zeggen, maar op een of andere manier ook weer neit. Het was gewoon een tweestrijd, en het was gelijkstand van het gevecht. Wat moest ze toch doen. Zijn bezorgtheid zorgde er alleen maar voor dat ze het echt nog ging zeggen. Hij knikte. "Ja, als je denkt dat het gaat lukken." daarna ging hij naar de deur en opende die voor haar. "Bedankt" Sprak ze en meende het ook.Met moeite geraakte ze recht maar probeerde het niet te laten zien dat het niet zo makkelijk was als ze het nu liet zien. Wat schuivelent stapte ze naar de deur. "Als je wil help ik je wel even met dragen, je ziet er nogal zwakjes uit." Verdorrie waarom moest hij zo bezorgt doen? Wist hij dan niet dat ze daarvoor viel. "Het..gaat wel" Sprak ze en voegde de woorden denk ik in haar gedachten verder af. "Als je op school bent, ga meteen naar je kamer e rust erg veel uit, dan ga je snel weer beter zijn." Claire knikte met haar hoofd waardoor enkele plukjes haar voor haar ogen kwamen te liggen, maar juist toen ze bij de deur was zuchtte ze. Hoe deed hij dat toch? Haar zo laten voelen. Ze draaide haar weer om."Je kan niet een gouden draak zijn" Verklaarde ze oppeens onverwacht en keek hem rechtaan. Die ogen...Ze zuchtte even. Ze moest echt eens stoppen met over hem te denken. "Die zijn er niet meer" Claire zei wel niet dat zij er een was.Ondertussen was ze tegen de muur gaan leunen, want haar benen zouden het anders niet lang meer hebben kunnen volhouden.

Ze schuifelde wat naar de deur toe. "Je kan niet een gouden draak zijn" Zei ze toen ze zich met een ruk omdraaide. Hij keek verward. "Die zijn er niet meer" Hoe kwam ze daar nu bij? "Kom even terug binnen, zitten. Je ziet er uit alsof je, alsof je ieder moment zou kunnen doorzakken." Hij ging naar een kleine koelkast en nam er twee colatjes uit. Eentje gaf hij aan het meisje. "Hoezo? Wat bedoel je? Je had het toch zelf gezien. Ik ben goud, een goude draak." Hij keek haar verward aan. "Ik kan de vier elementen." Er stonden kleine denkrimpeltjes in zijn voorhoofd.

Ze zag zijn verwarring, maar ze bleef bij haar standpunt, er konden geen goude draken meer zijn, dat had haar vader haar echt goed ingeprent. Kom even terug binnen, zitten. Je ziet er uit alsof je, alsof je ieder moment zou kunnen doorzakken." Misschien had ze maar beter niks gezegt, even zuchtte ze en ging weer al ploffend op de stoel gaan zitten. Hij nam twee cola's en overhandigde haar er een, zwijgend nam ze die van hem over en nam er een slokje van. "Hoezo? Wat bedoel je? Je had het toch zelf gezien. Ik ben goud, een goude draak." Hij keek haar verward aan. "Ik kan de vier elementen." Legde hij uit, maar Claire schudde haar hoofd."Het kan niet. mijn...iemand zei me dat die niet meer bestaan en dat ik...dat er geen meer bestaan" Zuchtte ze. Wat brabbeld ze toch allemaal, ze zei veel te snel dingen die ze niet hoort te zeggen, waarom kon ze gewoon haar mond niet houden en weggaan?

Claire schudde haar hoofd. "Het kan niet. mijn...iemand zei me dat die niet meer bestaan en dat ik...dat er geen meer bestaan" Hij nipte van zijn cola. "Er bestaan er nog wel, goude draken zijn alleen zeldzaam. Er zijn er nog, misschien is er zelfs wel nog eentje hier op school ofzo." Hij glimlachte bezorgt. "En als ze niet bestonden, dan zou ik hier toch niet zitten?" Hij zette de cola weer even neer. "Je zult me moeten geloven, wat die persoon ook gezegd heeft." Hij boog wat over de bureau heen en tilde haar kin op zodat ze wel in zijn ogen moest kijken. "Ze bestaan." Fluisterde hij.

Het kon niet, ze wou gewoon neit geloven dat haar vader over zoiets belangrijks had gelogen. HIj loog vaak over dingen tegen haar maar dit was belangrijk? "Er bestaan er nog wel, goude draken zijn alleen zeldzaam. Er zijn er nog, misschien is er zelfs wel nog eentje hier op school ofzo." Hij glimlachte bezorgt. "En als ze niet bestonden, dan zou ik hier toch niet zitten?" Legde hij uit. Claire wou het wel geloven maar...het was zo moeilijk. "Je zult me moeten geloven, wat die persoon ook gezegd heeft." Ging hij verder. Even keek ze hem met gefronsde wenkbrauwen aan." Dus je noemt mijn vader een leugenaar" Sprak ze koeltjes en keek hem strak aan. Verbaasd keek ze hem aan toen hij wat over zijn bureau boog, tilde toen haar kin op waardoor ze wel gedwongen was om hem recht aan te kijken. Ze moest oppassen, zijn lippen waren....zo...dichtbij. Ze had moeite om er niet naar te kijken. "Ze bestaan." Fluisterde hij. even beet Claire op haar onderlip."Dus ik ben....ik bedoel die persoon die ook een gouden draak is, is niet alleen?" Sprak ze wat heesjes. Wat scheelde er toch met haar?

"Dus ik ben....ik bedoel die persoon die ook een gouden draak is, is niet alleen?" Hij glimlachte. "jij bent niet... ik bedoel, die persoon is niet alleen nee. Dat is die persoon ook nooit geweest." Hij glimlachte en had door dat ze er ook zo een was als hij. Hij bleef voorovergebogen staan terwijl hij haar bleef aankijken. Ze was zo mooi, haar gezicht, haar stem klonk prachtig. Heel even kwam hij in de verleiding, hij boog zijn hoofd dichter naar haar toe. Tot hij zich realiseerde waar hij mee bezig was. Hij trok zich in een ruk terug en schraapte zijn keel even terwijl hij licht begon te blozen en haar blik ontweek. Waar was hij toch mee bezig? Hij wist dat het niet kon, dat het niet mocht, dat het verboden was. Trouwens, ze wilde hem waarschijnlijk niet.

Voor de eerste keer snapte ze haarzelf gewoon niet, begreep niet waarom ze zo deed. Hij glimlachte. "jij bent niet... ik bedoel, die persoon is niet alleen nee. Dat is die persoon ook nooit geweest." Damn zo te zien had hij haar door. Even zuchtte ze zwaar. Oppeens boog hij zijn hoofd nog dichterbij waardoor ze nog maar millimeters van elkaar verwijderd waren. Haar harstlag ging als een gek tekeer. Daarna trok hij zich met een ruk terug en begon toen te blozen en haar blik ontweek. Even keek Claire ook verlegen weg, schraapte toen haar stem weer bijeen."Lightning..is eigenlijk mijn tweede naam, ik heet Claire Farron" Vertelde ze nu haar echte naam, haar stem was nog steeds wat heesjes van het moment en haar hart was nog niet tot rust gekomen. Wou...wou hij haar echt kussen? Het was...ze wist het niet, stiekem vond ze het een heel klein beetje erg dat hij terug bij zijn zinnen was gekomen en zich had terug getrokken, maar natuurlijk liet ze dat niet zien.

"Lightning..is eigenlijk mijn tweede naam, ik heet Claire Farron" Hij knikte en dacht opeens weer ergens aan. "Momentje" Hij opende een nieuwe mail voor Sendarsk. Er stond in dat het een vergissing was, daarna verzond hij die. Waarschijnlijk zou hij straks een uitbrander krijgen via mail, ookal maakte hem dat niet uit. "Euh, sorry voor daarnet, ik was..." Hij werd knalrood. Hij nam nog een slok cola. "Maar je vader had je dat dus wijsgemaakt?" Hij keek haar weer aan en probeerde oogcontact te krijgen. Hij voelde het weer warm kregen toen ze even oogcontact hadden.

Ze probeerde ongezien diep adem te halen, proberend zo haar harstlag weer te laten kalmeren straks zou hij het nog horen. Even vroeg hij voor een momentje, en die gaf ze hem ook zwijgzaam keek ze toe hoe hij iets op de computer typte. "Euh, sorry voor daarnet, ik was..." Hij werd knalrood. Een gerustellende glimlach sierde Claire haar lippen." het is niks. ik vond het helemaal Ni....Ik bedoel het is echt niks " Sprak ze haastig. ze had bijna gezegt dat ze het helemaal niet erg had gevonden als hij haar zou hebben gekust. Hoe dom en stom kon ze eigenlijk zijn? Heel stom dus...Ze wou graag...maar. Wat moest ze toch met die gevoelens van haar voor hem. "Maar je vader had je dat dus wijsgemaakt?" Opnieuw keek hij haar, meteen voelde ze vlinders in haar buik."Ja..." sprak ze wat stiller.

"Ja..." Hij knikte. "Oké, je hoeft dat dan al niet te geloven want er zijn er meerdere." Waarom zou hij over zoiets liegen? "Weet je ook waarom hij het je misschien wijsgemaakt heeft?" Zonder dat hij het wist, was hij een pen aan en uit aan het klikken. Opeens hoorde hij geklop. "Ja, wat is er?" De conciërge kwam mopperend en vloekend binnen. "Hugo, kan dat wachten? Ik ben een belangerijk gesprek bezig." De man mopperde nog wat na en verdween toen. Hij keek weer naar Claire. Wat was ze mooi. Hij luisterde nog maar half naar haar, hij had nu alleen nog maar oog voor haar prachtige gezicht.

Even beet ze op haar onderlip. Oké, je hoeft dat dan al niet te geloven want er zijn er meerdere." Hoorde ze hem zeggen, Claire knikte even en prutste wat met de mouwen van haar bloesje. "Weet je ook waarom hij het je misschien wijsgemaakt heeft?" Claire deed juist haar mond open toener aan de deur werd geklopt en die concierge binnen kwam. "Hugo, kan dat wachten? Ik ben een belangerijk gesprek bezig." Zei de headmaster. Een lichte blos kwamen op Claire haar wangen terecht, een belangrijk gesprek? Meende hij dat, verlegen sloeg ze haar ogen naar het bureau. "Ik... weet het niet zeker..." Begon ze twijfelend nadat de concierge weer verdwenen was."Ik denk..." Dit gesprek begon haar wat te gevoelig te worden...."Omdat hij me haat?" Al denkend over haar vader wreef ze over het litteken in haar nek.

"Ik... weet het niet zeker..." Hij keek haar onderzoekend aan. "Ik denk..." Hij wachtte geduldig af. "Omdat hij me haat?" Zijn ogen werden groot en toen keek hij haar glimlachend aan. "Een vader haat zijn kind normaal nooit, het hoort niet. Ik ben geen vadr maar, ik weet dat ik mijn kind nooit zou haten. Wie of wat het ook is." In zijn ogen kon je zien dat hij het meende. "Je vader boft met jou als kind. Je bent moedig, niet klein te krijgen maar toch zo aardig." Hij dacht even na. "Je bent net als een roos, langs de ene kant ben je zacht, mooi en teder. Maar langs de andere kant heb je stekels om anderen af te schrikken, om te zeggen dat ze niet zomaar met je kunnen dollen." Hij kleurde lichtjes rood. "Je bent uniek, ik denk dat iedere vader jou als kind wil."

Ze zuchtte, ja iedereen bij hun thuis had de haat van hem kunnen zien uitstralen zo erg was het, daarom kwam er maar zelden bezoek. "Een vader haat zijn kind normaal nooit, het hoort niet. Ik ben geen vadr maar, ik weet dat ik mijn kind nooit zou haten. Wie of wat het ook is." In zijn ogen kon je zien dat hij het meende. Opnieuw bloosde ze hevig. zijn woorden deden iets met haar. "Je bent net als een roos, langs de ene kant ben je zacht, mooi en teder. Maar langs de andere kant heb je stekels om anderen af te schrikken, om te zeggen dat ze niet zomaar met je kunnen dollen." Hij kleurde lichtjes rood. "Je bent uniek, ik denk dat iedere vader jou als kind wil." Claire haar ogen waren lichtjes opgesperd. Hoe...wat...Daar zat ze dan helemaal verdwaasd door zijn woorden, ze wist niet wat ze moest zeggen, het enige wat ze wou doen is hem kussen. Maar was dat wel zo'n goed idee? Wou hij haar wel? ze was voor de eerste keer in haar leven zo onzeker. Wist helemaal niet wat te doen.Als ze nu naar hem toe zou stappen en kussen, maar ze zou zich belachelijk maken als het niet wederzijds was. onbewust beet ze opnieuw op haar onderlip. Wat was nu het beste wat ze kon doen. Ze schraapte haar moed bijeen, en dat was er maar weinig. Ging toen rechtstaan. Met een verlegen blik ging ze naast hem staan."Meen....meen je dat echt" Vroeg ze verlegen terwijl er een blos op haar wangen terecht kwamen.

Het was een hele tijd stil. Had hij dit wel mogen zeggen? Uiteindelijk kwam ze naast hem staan. "Meen....meen je dat echt" Hij stond recht en draaide zich naar haar toe. "Ja, ik meen het." Hij streek één van haar haarlokken achter haar oor. Hij kon het niet, het was zo verlijdelijk. Het werd hem te veel, iets in hem dwong hem. Hij nam haar gezicht in zijn handen en ging voorzichtig naar haar toe. Hij stopte even, maar toen drukte hij zijn lippen tegen die van haar. Hij zoende haar zacht en teder. Aureolus stopte meteen weer en ging met een knalrood hoofd meteen een stap achteruit. "S-sorry, ik had mezelf even niet onder controle. Het spijt me." Hij durfde haar niet meer aan te kijken.

Op de een of andere manier wist ze dat hij dat allemaal had gemeend, maar wou het hem zelf horen zeggen, waarschijnlijk voor de zekerheid gewoon. Hij stond recht waardoor ze haar hoofd wat omhoog moest doen om hem rechtaan te kunnen kijken. "Ja, ik meen het." Hij streek één van haar haarlokken achter haar oor. Opnieuw begon haar hart razend snel te keer gaan. Eventjes had ze kort haar ogen gesloten. Haar adem stokte toen hij haar gezicht met beide handen vastnam en voorzichtig naar haar toe boog, stopte toen even maar kuste haar toen zacht en teder. Ze voelde hoe haar benen trilden bij de aanraking van zijn lippen. Oppeens stopte hij met een knalrood gezicht. Claire keek hem aan, nog steeds verbaasd dat hij haar had gekust. "S-sorry, ik had mezelf even niet onder controle. Het spijt me." Zei hij, durfde haar niet meer aan te kijken. Een gerustellende glimlach kwam op Claire haar lippen terecht."dat.vind ik helemaal niet erg" Fluisterde ze, en nog voor hij bij haar woorden kon nadenken, stond ze op haar tenen en zoende hem vol passie terug en sloeg haar armen om zijn nek heen.

Ze glimlachte geruststellend naar hem. "dat.vind ik helemaal niet erg" Ze zoende hem vol passie terug en sloeg haar armen om zijn nek. Hij zoende vurig mee en zijn handen streelden door haar haar. Hij loste de kus en keek haar glimlachend aan, maar even verdween die glimlach. "Hoe oud ben je eigenlijk?" Hij rilde even. Als iemand dit te weten kwam, kon hij opgepakt worden. Ergens was hij blij dat hij haar gekust had, maar ergens ook niet. Ten eerste, ze was een leerling en ten tweede, ze zat op de school die hij het meest haatte. Hij bleef met zijn hand door haar lokken haar strelen.

Ze twijfelde nog heel even, maar nadat hij haar vurig terug zoende waren al die twijfels in een vaag verdwenen. Alsof die er nooit geweest waren. Zijn handen streelden door haar haren. Uiteindelijk loste hij de kus en keek haar aan. "Hoe oud ben je eigenlijk?" Hij rilde even. Ze begreep waarom hij het vraagt. En daarom was ze niet van plan om te gaan liegen."17...denk ik...Ja..Ik..." Ah voor het laatste dat ze er goed had over nagedacht dacht Clair dat ze 17 was. Je kon toch moeilijk zeggen hoe oud je was, als je van jongs af aan nooit aan je verjaardag werd herrinerd of nooit een feestje had gekregen voor die ene dag?

"17...denk ik...Ja..Ik..." Hij zuchtte maar liet haar niet los. "Wanneer word je 18?" Hij grijnsde. "Trouwens, je weet toch dat ik 26 ben hé? Dat betekent dat ik 9 jaar ouder ben dan jou." Hij gaf haar een kusje op het topje van haar neus. "Zeker dat je met zo iemand oud wil omgaan?" Vroeg hij plagerig. Het maakte hem eigenlijk niet veel uit als hij opgepakt zou kunnen worden. Het voelde fijn iemand van zijn soort aan te kunnen raken. Nog nooit eerder had hij een gouden draak aangeraakt. Het voelde zo... Vertrouwt, alsof hij haar al jaren kende.

Hij zuchtte maar liet haar niet los. "Wanneer word je 18?" CLaire keek even verlegen weg."Dat weet ik niet precies" Bekende ze met een tegenzin dat toch wel van haar gezicht te lezen was."Ik...." Zou ze het wel zeggen?" Ik heb nooit een verjaardag gekent" Sprak ze razend snel om er maar vanaf te zijn" Werd nooit herrinerd dat mijn verjaardag eraan komt. Heb het ook nooit gehad" Sprak ze met een lichtte schaamte. "Trouwens, je weet toch dat ik 26 ben hé? Dat betekent dat ik 9 jaar ouder ben dan jou." Hij gaf haar een kusje op het topje van haar neus. Claire keek hem aan ."Ik wist dat je ouder zou zijn..maar het kon me niet schelen hoe oud, en nu nog steeds niet" Sprak ze vastberaden. "Zeker dat je met zo iemand oud wil omgaan?" Vroeg hij plagerig. Ze begon lichtjes grinniken. "Tuurlijk" Lachte ze en gaf een kusje in zijn nek.

"Dat weet ik niet precies" Hij was licht geschrokken. "Ik...." Hij zag dat ze twijfelde. "Ik heb nooit een verjaardag gekent" Hij keek half in shock. "Werd nooit herrinerd dat mijn verjaardag eraan komt. Heb het ook nooit gehad" Hij knikte. Wat erg voor haar. "Trouwens, je weet toch dat ik 26 ben hé? Dat betekent dat ik 9 jaar ouder ben dan jou." Hij gaf haar een kusje op het topje van haar neus. "Ik wist dat je ouder zou zijn..maar het kon me niet schelen hoe oud, en nu nog steeds niet" Haar stem was vastberaden. "Zeker dat je met zo iemand oud wil omgaan?" Vroeg hij plagerig. "Tuurlijk" Ze gaf hem een kusje in zijn nek. Hij ging op zijn bureaustoel zitten en trok Claire op zijn schoot. Hij legde zijn kin op haar schouder en sloeg zijn armen om haar middel. "Heb je een paspoort? Dan... Normaal staat je verjaardagsdatum erop." Hij beet zachtjes in haar oor.

Claire zuchtte even toen ze terug aan haar verleden dacht, gelukkig blijft dat ook het verleden. Nu ze hier bij Aureolus was, was ze zelf zo blij dat ze naar school was gestuurd. Nouja niet helemaal de juiste maar goed, het is toch al iets. Hij ging gaan zitten en trok haar mee en legde zijn kin op haar schouder en sloeg zijn armen om haar heen waardoor Claire in zijn armen nestelde. "Heb je een paspoort? Dan... Normaal staat je verjaardagsdatum erop." Vroeg hij, Ze wou juist antwoorden toen ze zijn tanden in haar oor voelde en ze begon te giechelen."Dat kietelt" Grinnikte ze en keek hem nepverontwaardigd aan."En ja ik heb een paspoort, maar mijn vader loog heel veel, wie weet liegt hij hier ook over" Zuchtte ze. Het irritante was dat ze niet zeker wist of haar paspoort nu eigenlijk nep was of niet. Een geamuseerde grijns sierde oppeens haar lippen."Ik ben blij dat ik toch jou school ben binnen geslopen" Grapte ze en keek hem lachend aan.

"Dat kietelt" Hij glimlachte. "En ja ik heb een paspoort, maar mijn vader loog heel veel, wie weet liegt hij hier ook over" Hij dacht na. "Over zoiets kun je moeilijk liegen." "Ik ben blij dat ik toch jou school ben binnen geslopen" Een grijns verscheen op zijn gezicht. "Bedankt, nu ben ik een pedofiel dankzij jou." Hij gaf een kusje in haar hals. "We hebben wel een probleem als er zodadelijk iemand binnenkomt." Opeens dacht hij ergens aan. Hij nam een klein notitiepapiertje en een pen. Hij schreef er zijn nummer op. "Mijn gsm nummer, nu kun je me altijd bereiken." Hij keek haar grijnzend aan. "Zolang je me niet gaat stalken." Hij zette zijn lippen weer in haar hals.